Artiest info
Website
Recensie
LEUVEN - 21/03/13

Huey Morgan is de zanger van de Fun Lovin' Criminals. Maar hij is nog zoveel meer: vader, echtgenoot, radiopresentator, levensgenieter, voormalig marinier en trouwe vriend. Maar bovenal is hij een New Yorker. De stad die hem heeft voortgebracht zal ook de stad zijn waar hij zal sterven.
Nu de Fun Lovin' Criminals tijdelijk op non-actief staan, vond Morgan het een goed idee om enkele van zijn eigen creaties op de wereld los te laten. Daarvoor trommelde hij zijn vrienden van de Tangiers Blues Group op, die hij daarna ook nog eens meenam op een kleine promotoer voor het nieuwe album. Na verschillende optredens in Engeland en één in Amsterdam, landde het hele gevolg op 21 maart in het Depot in Leuven. Na een uitgelopen soundcheck hadden we de eer en het genoegen om ons backstage terug te trekken om een half uurtje van gedachten te wisselen. En dankzij het daarvoor gerookte goedje was hij in opperste stemming!

Een verslagje van het optreden later op de avond kan u hier lezen, maar eerst: het interview.

Je hebt onlangs je eerste solo album uitgebracht. Als ik het goed begrijp was dat niet gepland, ben je blij dat ze jou overtuigd hebben?
Wel, ik doe nooit iets buiten mijn eigen wil, maar ik ben wel blij dat het zo gegaan is. Vanavond is ons laatste concert van de promotoer, en we hebben ons heel goed geamuseerd. We zijn al meer dan 20 jaar vrienden, en het was voor mij echt verfrissend om te zien dat we toch nog kwaad konden worden op elkaar. Maar dan wel op een goede manier (lacht). Dit album uitbrengen was een fantastische ervaring, en de toer was de kers op de taart. 

Je was ook een boek aan het schrijven, heb ik ergens gelezen.
Ja, ik heb al enkele verhalen geschreven, en voor dit ene verhaal had ik problemen om in het hoofd van het personage te kruipen. Hij is muzikant, dus besloot ik om 'zijn' muziek op te nemen, om te snappen hoe hij dacht. Zo begon het. Maar ik merkte dat ik ook andere liedjes schreef, die helemaal niet bij hem pasten. Sommigen zijn al een paar jaar oud, maar we hebben ze nu een nieuw leven gegeven.

En hoe zit het met dat boek?
Ik moet dringend naar huis om te schrijven (lacht). Ik moet het nog afwerken. Ik ga morgen naar huis, maar verwacht niet dat ik de dag daarna al terug aan mijn bureautje zit, driftig typend. Geef me nog wat tijd, oké (lacht)?

'Say it to my face' is volgens jou een cd voor volwassenen, gemaakt door volwassenen. Maar ik vind dat je niet echt op voorhand kan beslissen wie wel en wie niet zal luisteren?
Ik denk dat ik mij verkeerd heb uitgedrukt, ik heb de mensen onderschat. Ik wist niet dat velen zich zouden terugvinden in wat ik schreef, omdat ik toch al veel heb meegemaakt in mijn leven. Wat dan weer veel inspiratie geeft. Ik dacht dat alleen iemand van mijn leeftijd het zou snappen, maar ik merkte al vlug hoe verkeerd dat was. Er komen heel wat jongeren naar mijn shows, soms ook jonge kinderen, maar ook ouderen met Fun Lovin' Criminals t-shirts, of heavy metal fans. Het is heel divers, en echt wel cool om te zien hoe al deze verschillende mensen van mijn muziek kunnen genieten. Toen ik zei dat 'Say it to my Face' voor volwassenen was, was de cd nog niet uitgebracht, en het was pas toen we live speelden, dat ik merkte dat mijn uitspraak niet klopte.

En dus ben je van gedacht veranderd.
Niet echt. Ik dacht enkel dat ik een album gemaakt had dat weerspiegelde wat mensen van mijn leeftijd beleven, maar dat was niet 100% juist. Maar ik ga hier mij niet zitten verontschuldigen.

Dat is ook niet nodig.
'The New Yorkers' zijn allemaal vrienden. Vertel eens wat meer over hen?
We spelen soms samen in een bluesband, de Tangiers Blues Band, en dus waren Chris (Scianni), Pete (Levin) en King al vrienden. King is de zanger van de groep, en ook een hele goede songschrijver, bassist en gitarist. Dus toen ik een groep moest samenstellen, waren zij de enigen aan wie ik dacht. En Frank (Benbini) speelde op de cd, en toen hij hoorde dat ik op toer ging, zei hij dat ik zeker niet zonder hem mocht vertrekken, want dat zou veel minder leuk zijn (lacht). En hij had gelijk, we amuseren ons rot.

Wat is volgens jou de New York Blues?
Technisch gesproken gaat de blues over een goeie vent die zich slecht voelt, dus de New York blues gaat over een goeie vent die zich slecht voelt in New York. Technisch gesproken (lacht). Het is moeilijk om muziek te beschrijven. Als ik muzikanten interview voor mijn radioshow, vraag ik hen ook niet te vertellen wat ze doen, maar ik luister ernaar. Volgens mij is het een bepaalde houding ten opzichte van muziek. De manier waarop we het benaderen, of het nu een country lied is, of funk of rock. Het is de New Yorkse mentaliteit. 

Enkele jaren geleden speelden de Fun Lovin' Criminals op Blues Peer. Jullie waren de vervanger van Jerry Lee Lewis, die ziek moest afzeggen. 
Onlangs vertelde ik dat nog aan een vriend.
Eerlijk gezegd, wij dachten dat het een grap was. Iemand belde ons op en vertelde dat Jerry Lee Lewis had afgezegd, en dat wij in zijn plaats gingen spelen, als laatste. Toen we de line up van het festival zagen, konden we niet geloven dat Dr John voor ons speelde! Dat de promotor de volgorde niet veranderd had, vonden we ondenkbaar, want voor ons was Dr John de absolute topper. We hebben ons backstage verontschuldigd, maar hij vond het helemaal niet erg. Maar wij dachten dus echt dat het een grap was. We waren een beetje gegeneerd om tussen al die getalenteerde muzikanten te zitten. Maar het was wel heel leuk.

Een paar vragen over het album, als dat mag? Kan je ons vertellen waar 'Let my people go' over gaat?
'Let my people go' is een soort King Arthur verhaal: waar is de persoon die ons gaat bevrijden, die belangeloos handelt, die geen verborgen agenda heeft? Waar is die persoon die alleen maar goed doet omwille van het goed-doen?
Wel, die persoon bestaat niet. Er is geen nieuwe Messias die alles voor ons zal oplossen. We moeten het allemaal zelf doen. We kijken altijd naar iemand anders om ons te redden, maar we moeten samenspannen en de grenzen die de machthebbers hebben opgetrokken, slopen. We moeten samenwerken, anders wordt het nog veel erger.

'Shaniqua' is een liefdeslied, of zit er meer achter?
Dat lied gaat over een man die in slechte papieren zit, en hij vertelt zijn vriendin dat hij haar niet graag ziet, alhoewel dat wél zo is. Omdat hij weet dat er een paar gangsters op komst zijn. Sommigen mensen snappen dit lied niet, ze horen enkel dat hij een eikel is, maar ze snappen niet dat hij die dingen zegt om haar te beschermen. Soms, als je heel veel van iemand houdt, dan moet je dat zo doen. Tom Waits zong ook al over dat soort ingewikkelde relaties. De 'condition humaine' geeft een eindeloze inspiratie. Bovendien wou ik ook een lied met een meisjesnaam erin, zoals 'Donna' of 'Peggy Sue', maar die waren al bezet (lacht). Shaniqua is een naam die veel voorkomt in de buurt waar ik opgroeide.

In 'The way it was before' zing je 'fuck off to Motown'. Wat bedoel je daar mee?
Iedereen denkt dat ze 'soul' hebben. In 'The way it was before' lever ik kritiek op de huidige muziekindustrie en hoe alles wegwerpbaar is. Toen de Fun Lovin' Criminals hun contract tekenden bij EMI, was dat voor 8 platen. Ze wilden dat wij als groep evolueerden, en dat we ons verzekerd voelden van een toekomst, zodat we betere muzikanten konden worden, ipv ons zorgen te maken over het betalen van onze huur. Onze eerste plaat deed het goed, de tweede beter, en de derde nog beter. Alleen zo kunnen artiesten zich ontwikkelen. Maar nu moeten ze al na 1 single presteren. Wordt dat niks, dan krijgen ze niet eens een platencontract. Bovendien kochten vroeger ook meer mensen platen. Om een gouden plaat te krijgen moest je 500.000 exemplaren verkopen, voor platina zelfs 1 miljoen. En nu kan Rihanna met slechts 5.000 stuks op nummer één komen in de UK. Vroeger moest je er minstens 12.000 verkopen om in de top 40 te geraken!
Bovendien is alles opgezet spel nu, vroeger ging alles spontaner. Je kan bijna voorspellen wanneer iemand een zenuwinzinking gaat krijgen. En als iemand beroemd wordt, dan weet je gewoon dat ze aan een overdosis gaan sterven. Het klinkt allemaal als een slecht Hollywood-scenario, zo ééntje waar je al aan het begin weet hoe het gaat eindigen.

Hoeveel New York zit er in jouw teksten?
In alles wat ik doe of zeg zit New York. Het is zoals het gezegde 'Je kan de knul wel uit New York halen, maar je kan New York niet uit de knul halen'. Dat is bij mij ook zo. Mijn vrienden zullen zeker bevestigen dat ik nog altijd met hetzelfde vettige New Yorkse accent spreek als vroeger, 'mate' (lacht).

Je werkt ook voor de BBC, voor Radio 6 en Radio 2. Hoe is dat gebeurd?
Ze vroegen of ik een radioshow wou doen op Radio 6, en ik mocht alles spelen wat mij inspireerde. Radio 6 stond toen nog in zijn kinderschoenen, maar ze vonden het fantastisch dat ik vanalles wou draaien. Niet de gewone indiemuziek, maar ook Westcoastrock of zelfs hiphop. Sindsdien zijn er nog meer muzikanten bijgekomen. Ik vind dat een heel slimme zet, want muzikanten zijn ook 'musicologen', het is onze passie en het zit in ons bloed. En ik vind het ook fantastisch dat ik om 1 uur 's morgens Miles Davis op Radio 2 kan draaien en dat anderen dat ook geweldig vinden. Ik krijg heel wat positieve reacties.

Woon je nu in Londen én New York?
Inderdaad. Ik probeer zoveel mogelijk heen en weer te reizen, maar met een jonge zoon is dat niet altijd gemakkelijk. Nu moet ik zijn ticket nog niet betalen, omdat hij nog geen 2 is. Maar eens dat wel zo is, zal het wel raar zijn om een kleuter in eersteklas te zien zitten. Misschien vinden mensen dat geldverspilling, maar ik kan mijn zoon toch niet op het toilet achterlaten (lacht)?
En Rose moet natuurlijk ook altijd meekomen. Rose is onze nanny, onze redder in nood. Ze komt uit de Filippijnen en heeft vroeger in Saudi Arabië gewerkt. Ze is echt top! Mijn vrouw werkt thuis, en soms geeft dat rare situaties, zij probeert 'mammie' te zijn, en Rose is er, en dan kom ik uit de studio. Een echte sitcom ten huize Morgan (lacht).

Ben je ondertussen al een anglofiel, of volg je de Britse cultuurscene?
Nee, ik leef nogal afgezonderd als ik in Londen ben, ik heb hier niet echt vrienden. Ik ga ook niet uit, want als ik in Londen ben, is het om te werken. Ik heb ook een tattooshop geopend met een vriend, en daar steek ik nogal wat tijd in.
Eigenlijk wou ik voornamelijk op toer gaan omdat ik mijn New Yorkse vrienden miste. En ze hebben ons ondertussen ook gevraagd om op Glastonbury te spelen, en wie weet komen er nog festivals!

Twintig jaar geleden begon je met de Fun Lovin' Criminals. Je bent dus al een beetje een oudgediende?
Weet je wat leuk is aan dit soloproject? Het voelt net zo fantastisch aan als die eerste dag met de Fun Lovin' Criminals. Als de mensen je niet kennen, of je liedjes niet kennen, dan moet je extra je best doen, lied per lied. Het coole is ook dat mensen niet direct om 'Scooby Snacks' of 'Barry White' staan te schreeuwen, nee ze begrijpen wat ik nu doe. En dat is heel leuk, om die verandering te zien, ik hoop dat ik dat nog een tijdje kan doen!

Je bent niet alleen in de muziek een veteraan, maar ook een ex-marinier.
Je bent nooit een ex-marinier, behalve als je oneervol ontslagen bent. Eens een marinier, altijd een marinier.

Als vroegere marinier zet je je in voor goede doelen voor veteranen en je schenkt ook jouw opbrengst van de cd weg aan deze goede doelen.
Ik had die beslissing redelijk vlug gemaakt. Want weet je, de laatste 13 jaar hebben we altijd maar meer jongens en meisjes naar oorlogen gestuurd. En iedereen is vrij om daarover te denken wat ze willen, maar die jonge gasten komen op een dag thuis, en dan kijkt de regering de andere kant op. Er komen gelukkig heel wat initiatieven uit de privé-sector en ik probeer wat te helpen. Dat is geen politieke zet, ik sta niet op een zeepkist te verkondigen wat iedereen moet denken, ik vertel alleen maar dat er een hele generatie van mensen terugkomt, en wij moeten ze helpen, op één of andere manier. Ik vind dat dat mijn taak is, niet alleen als voormalig marinier, maar er is in onze maatschappij een gebrek aan verantwoordelijkheid wanneer het over deze jongeren gaat, omdat de mensen het niet eens zijn met die oorlogen. En dat is oké, maar denk ook eens na waarom die jongeren in het leger gegaan zijn? Zij zijn waarschijnlijk de meest armen uit onze maatschappij. Dat is in Amerika zo, maar ik denk hier ook. En we zijn hen meer verschuldigd dan een beetje eremetaal, we moeten hen liefhebben en (h)erkennen wat ze meegemaakt hebben.
En dus vond ik dat ik iets moest doen. Ik ben ook in de situatie dat ik dat kan, ik heb genoeg geld verdiend met de Fun Lovin' Criminals, dus voor mij was het geen probleem om mijn deel af te staan.

Laatste vraag: wat zijn je toekomstplannen?
Ik zie wel wat er gebeurd. Ik vind het leuk om een vader, echtgenoot en muzikant te zijn. Alleen al leven is voor mij een geschenk. Als je op mijn leeftijd gekomen bent, dan weet je dat je familie en vrienden de meest belangrijke dingen in het leven zijn. Je hoeft niet echt op TV of op de radio te komen. Wat het belangrijkste in het leven is, dat is waar je aan denkt vlak voor je hoofd op je kussen valt 's avonds.

Kathy Van Peteghem

meer foto's